Мәдениет. №3 Наурыз, 2021
Бір күні Нелло мен Патраш диірменді айналып кетіп бара жатыр еді. Көгіс оларды көріп қалып:
–Ә, не болса да дұрыс істедім. Иттің баласы, қызымның басын улап, нанын менің несібемнен айырып жүрер еді. Бұл жарлы-жақыбайға сенуге болмайды,-деді әкесі айқайлап.
&nbзіірақ үндемей өте берді. «Өмір бір орында тұрмас. Өскесін әйгілі суретші боламын. Сол кезде ойы өзгерер» деп өзін жұбатты.
Ертесіне өзен жағіра басын қойып, өксіп жылады:
–Білесің бе, бүгін туған күнім. Әкем соған ауылдың балаларының бәрін шақырады. Тек сені шақырмайтынын айтты. Неге сені әкем жек көреді?-деді өксігін баса алмай.
 spыздың арқасынан қағып, салмақты үнмен:
–Әлиза, бір күні сенің үйіңде ілулі тұрған суретім күміске теңелер. Сол кезде сенің әкең де, мен келе жатқанда есігін тарс жаппайтын болады. Мен ержеткен соң Рубенс сияқты атақты суретші бобе:paragraph —>
–Ал сене қоймасам ше?-деді қыз бұртиып.
 аңі болып шығамын!-деді Нелло.
Қызбен қоштасып, үйіне аяңдап келе жатқанда қиял әлеміне шомды. Өзінің болашағын елестетті.
Атақты суретші болып ауылрі /wp:paragraph —>
–Әй, мынау әлгі Жанның немересі ғой. Тіл-көзім ам!— /wp:paragraph —>
–Бұл әлемдегі ең атақты суретші екен.
–Білесіңдер ме, мұның суретін корольдің өзі келіп көріпті.
–Иә, заман деген қандай. Кішкентай кезінде қасына итін ертіп а з, Құдай шебер ғой,- деп таңырқап жатады.
 іныт тыстаған қымбат ішік кигізеді. Сосын оны пілдің сүйегінен жасалған орындыққа отырғызып қойып, суретін салады. Суреттің әсемдігі сондай – қараған жанның қарны тоятын кереметкашған алтын қарғы бау тағып, өзінің қасына отырғызады. Сосын дүйім елге қарап:
–Бір заманда ит те болса жалғыз досым – осы Пат
Ең соңғы арманы – сәулетті бақшасы бар, мрамордан соғылған үлкен бір сарай салғызу. Оны өзаллмақ. Егер бұл ісі үшін олар алғыс айтып жатса, ол:
–Сендер маған алғыс айтпаңдар! Рубенсқа айтыңдар! Мен онсыз еп /wp:paragraph —>
Осылайша, тәтті қиялдың қойнына садың өзі оның жанын сергітіп жіберетін. Расымен атақты адамға айналғандай күй кешті. Тіпті, атасының суретін салып жіберсем қайтеді деп ойланды. Әлизаның туған күніне ша шаттық билеп, үйіне асықты. Бұл кезде іңір қараңғылығы кірген еді.
Үйіне кіріп келгенде әлсін ғана сығырайып жанып тұрған шамды көрді. Атасы қатықсыз қара көже жасап жатыр екен. бала қиялы желге ұшқандай көңілін бостық би, өлең айтқан балалардың даусы естілді. Олар күліп, мәз болып, сыбызғы мен сырнайдың үніне билеп жүр.
Баланың көзінен жас сауды. Ауылдағы бүкіл бала туған күн тойлап жатыр. Ал, мұны шақырмады. Дәл қазір мұның жанына алданыш болар досы – Патраш қана еді. Ол итінің мойнынан құшақтап:
–Оқасы жоқ, Патраш! Мұның бәрін әлі-ақ ұмытамыз! Уақыт керек,-деді.
Бір кезде есіктен атасы шықты. Босағада көңілсіз отырған немересін көріп:
–Иә, ата!-деді Нелло тамағын өксік қысып тұрса да, даусын білдірмеуге тararagraph —>
–Ә, кімнің тойын тойлап жатыр№
–Әлизаның туған күні ғой, ата!-деді әрең сөйлеп.
–Е, әлгі диірменшінің қызы ма? Онда сен неге бармадың? Ол қыз сенің досың емес пе?-деді атасы.
Нелло күрсінді.
ің? Ол қызға өкпелеп қалдың ба?-деді атасы қазбалап.
–Жоқ ата, қызбен ұрысқаным жоқ! Әшейін, әкесі мені шақырма депті.
–Әлде сен ол/wp:paragraph —>
–Еш кінәм жоқ. Бар болғаны кішкене тақтайға Әлизаның суретін салып едім. Сол ұнамай қалса керек-ті.
–Е-е, ұлым-ай!-деп шал немересін бауырына қысты. Әжім басқан алақанымен баланың көз жасын сүртті. Дірілдеген дауыспен:
–Құлыным, мынаны есіңе сақта! Бір бардың бір жоқтығы бар. Бір аштың бір тоқтығы бар. Өмір бір қалыпта тұрмайды. Құдай бақ берсе, әлі-ақ елден озып шығасың!-деді.
–Ата, сол күн қашан туады? Қашан тез-тез өсіп, жігіт болады екенмін,-деп еңкілды ынан сипай берді.
Бір кезде күн күркіреп, әлсін жел соға бастады. Лезде бұлт жетіп, жұлдыздарды жасырды. Сүт пісірім уақыт ішінде жаңбыр себелеп, арты ақ жауынға айналды. Бейне бір Неллоның қайғысына көк аспан да ортақтасқан сыңайлы.
Диірменшінің үйі жағындағы музыканың даусы да басылды. Балалар азан-қазан болып, үйлеріне жүгіріп, қаша бастады. Тойдың шырқы бұзылды. Нелло диірменшінің үй жағынан көз алмыңна іштей мәз еді. Сәл де болса әділдік бар сияқты болып көрінді.
–Құдай менің көз жасымды көріп, тойды ерте тарқатты-ау,-деді күбірлеп.
Ол қашан жұрттың дабыры басылып, жарық көнгенше, есігінің алдында қарап тұрды. Бір кеныйге сүйрей жөнелді. Екеуі қатарласып жатты да, ұйқыға кетті.
Мария Лngaph —>